ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

Ο Υπερόπτικ κοίταξε τον Σαρκάστικ με μια σχετική νηφαλιότητα:

-       Λες;

-       Ε.... έτσι πιστεύω..

-       Τι, δηλαδή ποτέ δεν είναι αργά;

-       Όχι καλέ, επειδή δηλαδή μας έλεγαν Υπερόπτικ Σαρκάστικ θα έπρεπε να μείνουμε για πάντα υπεροπτικοί σαρκαστές; Ε όχι.

-       Μα αφού μας δόθηκε ήδη άλλο όνομα το ξέχασες;

-       Τα.... ταπεινόπτικ;

-       Ναι! Εγώ είμαι Σεμνάστικ !

Τότε ο Σεμνάστικ σήκωσε αργά το κεφάλι του, στην αρχή διστακτικά και με κάποια επιφύλαξη, σα να μην πίστευε στα μάτια του ή σα να φοβόταν μήπως τα μάτια του θα αντίκρυζαν κάποιον άλλον ή κάτι άλλο, ενώ θυμήθηκε ότι οι βάτραχοι δεν βλέπουν όπως οι άνθρωποι και τότε ήλπισε να είναι άνθρωπος, με μια ελπίδα που για πρώτη φορά ήταν ελπίδα για κάτι ταπεινό και σεμνό.

-       Αλλάζουν οι καιροί και οι ανθρώποι, τον καθησύχασε ο Ταπεινόπτικ.

Όντως ο Σεμνάστικ κατάφερε να υψώσει το βλέμμα με ανακούφιση:

- Και οι διπολικές μορφές ζωής, εκεί που κόντευαν να χάσουν κάθε ελπίδα, αρχίζουν να αποκτούν αυτοσυνείδηση,  να αναγνωρίζουν την ετερότητά τους, να βρίσκουν σιγά σιγά την δική τους βούληση, ελεύθερη και γεμάτη θαύματα.

Tapeinoptic Semnastic - 2014 - New Encounters